سلامت

گرومت ها لوله های بسیار کوچکی از جنس پلاستیک یا فلز با اندازه حدود 1.5 – 2 میلی متر هستند که به منظور درمان شرایط موجود در گوش میانی در طی یک جراحی در داخل پرده گوش قرار می گیرند. این شرایط شامل عفونت های مکرر گوش میانی و یا مشکل چسب گوش می باشد. گرومت گوش اجازه می دهد هوا از پرده گوش عبور کرده و فشار هوای هر دو طرف را مساوی نگه می دارند. جراح یک سوراخ کوچک در پرده گوش ایجاد می کند و گرومت را در سوراخ قرار می دهد. این لوله کوچک معمولاً شش تا دوازده ماه در جای خود مانده و هیچ گونه ناراحتی ایجاد نمی کنند و بعد از طی این مدت خود به خود می افتد و اثری در پرده گوش باقی نمی ماند.

نحوه کارکرد گوش میانی

گوش میانی فضایی مملو از هوا است که شامل 3 استخوان ریز (استخوان چکشی، استخوان سندانی و استخوان رکابی ) است. ارتعاشات ناشی از امواج صوتی از پرده گوش به استخوانچه ها منتقل شده و در این قسمت صدا تقویت شده و ارتعاش ها به گوش داخلی منتقل می شود. گرومت گوش با ایجاد یک سوراخ موجب ایجاد ارتباط بین گوش میانی و مجرای گوش می شود.

اهمیت و کارکرد لوله استاش

گوش میانی توسط لوله استاش به پشت بینی و گلو متصل می شود. لوله استاش اجازه می دهد تا هوا به گوش میانی وارد شود. به حفظ فشار هوای مساوی در داخل و خارج گوش میانی کمک می کند، تا پرده گوش بتواند به طور موثر به ارتعاش دراید و مایعات و مخاط را از گوش میانی به پشت بینی و گلو تخلیه کند. لوله استاش باز است تا فشار در فضای گوش میانی برابر شود. این باعث کلیک یا پاپی می شود که ممکن است هنگام مسافرت با هواپیما یا بالا رفتن از یک تپه شیب دار تجربه کرده باشید. این “پاپ” ها شواهدی بر اثبات این نکته است که لوله استاش شما کار خود را انجام می دهد.

بیماری چسب گوش

چسب گوش یک از انواع بیماری های گوش است که در نتیجه خوب کار نکردن لوله استاش یا مسدود شدن آن در اثر التهاب یا تجمع مخاط ایجاد می شود. در این حالت، هوای گوش میانی جذب می شود اما جایگزین نمی شود. این امر باعث می شود فشار هوا در گوش میانی کمتر از فشار هوا در مجرای گوش باشد. فشار منفی در گوش میانی باعث جمع شدن مایعات در آنجا می شود. با گذشت زمان، مایعات ضخیمتر شده و منجر به ایجاد مشکلی به نام چسب گوش می شود. چسب گوش در کودکان بیشتر از بزرگسالان است، به این دلیل که لوله های استاش کودکان باریکتر و افقی تر هستند و راحتتر مسدود می شوند. چسب گوش به اوتیت میانی همراه با افیوژن نیز معروف است و میتواند باعث مشکلات شنوایی شود. در این حالت جراح از گرومت گوش استفاده می کند تا این مشکل را برطرف کند.

علائم چسب گوش در کودکان

کودکانی که دارای مشکل چسب گوش هستند ممکن است این علائم را داشته باشند:

• مشکل شنوایی
• تحریک پذیری
• اختلال عدم توجه
• مشکلات رفتاری

مشکلات شنوایی مرتبط با چسب گوش می تواند منجر به مشکلاتی در رشد گفتار و زبان شود. به ندرت، کودکان مبتلا به چسب گوش ممکن است در تعادل یا درد مبهم در گوش مشکل داشته باشند. گرومت گوش کاری را انجام می دهد که لوله استاش با عملکرد مناسب باید انجام دهد و به گوش میانی فرصت بازیابی می دهد.

روش جراحی و قرار دادن گرومت در گوش

اگر کودک حداقل 3 ماه چسب گوش داشته و مشکل شنوایی داشته باشد، ممکن است پزشک قرار دادن گرومت را پیشنهاد دهد. درکودکان مبتلا به عفونت های مکرر گوش نیز، گرومت گوش به جلوگیری از عفونت های مکرر کمک می کند. روش جراحی ساده بوده و میرینگوتومی (myringotomy) نامیده می شود. یک برش کوچک در پرده گوش ایجاد شده و مایعات داخل آن خارج می شود. سپس گرومت که به آن لوله تهویه یا لوله تمپانوستومی (tympanostomy) نیز گفته می شود، در پرده گوش قرار می گیرد تا گوش میانی تهویه شده و امکان تخلیه مایعات نیز وجود داشته باشد. این جراحی حدود 15 دقیقه طول کشیده و تحت بیهوشی عمومی انجام می شود و معمولاً فقط به عنوان یک روش روزانه انجام می شود – کودک نیازی به یک شب ماندن در بیمارستان نخواهد داشت.

مراقبت های لازم در کودکان دارای گرومت

اکثر کودکان پس از جراحی و قرار دادن گرومت گوش به خوبی بهبود می یابند. اگر کودک شما درد یا هرگونه ترشح از گوش دارد که بیش از 5 روز طول بکشد، باید به پزشک مراجعه کنید. برای جلوگیری از ابتلا به عفونت گوش، پزشک ممکن است به شما پیشنهاد دهد که کودک از خیس شدن گوش خود با آبی که میکروب دارد مانند آب حمام، اجتناب کند و در هنگام استحمام و شنا از گوشی های مخصوص استفاده کند. در هفته اول بعد از قرار دادن گرومت باید از شنا خودداری شود. اگر کودک قبل از داشتن گرومت مشکل شنوایی داشته است، باید بلافاصله پس از قرار دادن گرومت، آزمایش شنوایی انجام دهد تا بررسی شود که ایا شنوایی وی بهتر شده است. بیشتر کودکان در شنوایی خود بهبودی کامل خواهند داشت.

مشکلات گوش میانی و تاثیر بر شنوایی

وقتی گوش میانی از مایع پر می شود، ساختارهای گوش کمتر قابلیت تحرک خواهند داشت و توانایی انتقال ارتعاش های صوتی را به گوش داخلی ندارند. بنابراین یکی از علل انواع کم شنوایی می تواند مربوط به گوش میانی باشد به این نوع کم شنوایی هدایتی گفته می شود زیرا در اثر این مشکل از “هدایت” صحیح صدا از طریق گوش میانی به اعصاب شنوایی در گوش داخلی جلوگیری می شود.

عفونت در گوش میانی

در این نوع عفونت گوش (که گاهی اوتیت میانی حاد نامیده می شود)، فضای پر از هوای پشت پرده گوش که حاوی استخوان های ریز ارتعاشی گوش است دچار عفونت می شود. کودکان بیشتر از بزرگسالان به عفونت گوش میانی مبتلا می شوند. از آن جا که عفونت گوش اغلب به خودی خود برطرف می شود، درمان ممکن است فقط شامل کنترل درد و رصد بیماری باشد. گاهی اوقات، برای رفع عفونت از آنتی بیوتیک نیز استفاده می شود. برخی افراد مستعد ابتلا به عفونت های متعدد گوش هستند که این می تواند باعث مشکلات شنوایی و سایر عوارض جدی شده و برای درمان آن از گرومت گوش استفاده شود.

علائم و نشانه های عفونت گوش

شروع علائم عفونت گوش معمولاً سریع است. علائم و نشانه های شایع در کودکان عبارتند از:

• گوش درد، به خصوص هنگام خوابیدن
• مشکل در خواب
• گریه بیش از حد معمول
• سر و صدا
• مشکل در شنیدن یا پاسخ دادن به صداها
• از دست دادن تعادل
• تب 38 درجه سانتیگراد یا بالاتر
• تخلیه مایعات از گوش
• سردرد
• از دست دادن اشتها

علائم و نشانه های شایع در بزرگسالان نیز عبارتند از:

• گوش درد
• تخلیه مایعات از گوش
• مشکل در شنیدن

در صورت موارد زیر لازم است که هرچه سریع تر به پزشک متخصص مراجعه شود:

• علائم بیش از یک روز ادامه داشته باشد.
• علائم در کودک کمتر از 6 ماه وجود دارد.
• درد گوش شدید است.
• نوزاد یا کودک نوپا پس از سرماخوردگی یا سایر عفونت های دستگاه تنفس فوقانی بی خواب یا تحریک پذیر است.
• ترشح مایعات، چرک یا مایعات خونی از گوش مشاهده می شود.

دلایل و عوارض عفونت در گوش میانی

علت و عوارض عفونت گوش میانی چیست ؟ عفونت گوش به دلیل وجود باکتری یا ویروس در گوش میانی ایجاد می شود. این عفونت اغلب به دلیل بیماری دیگری مثل سرماخوردگی، آنفولانزا یا آلرژی رخ داده که باعث گرفتگی و تورم مجاری بینی، گلو و لوله های استاش می شود. برخی از دلایل دیگر عفونت نیز در ادامه شرح داده می شود.

نقش آدنوئیدها در ایجاد عفونت

آدنوئیدها دو بافت کوچک در قسمت بالای بینی هستند که به نظر می رسد در فعالیت سیستم ایمنی بدن و از بین بردن میکروب هایی که از دهان و بینی وارد می شوند نقش دارند. از آنجا که آدنوئیدها نزدیک دهانه لوله های استاش هستند، تورم آدنوئیدها ممکن است لوله ها را مسدود کند. این می تواند منجر به عفونت گوش میانی شود. تورم و تحریک آدنوئیدها در عفونت گوش در کودکان نقش زیادی دارد زیرا کودکان نسبت به بزرگسالان دارای آدنوئید نسبتاً بزرگتری هستند.

نقش شرایط مرتبط گوش میانی

• اوتیت میانی همراه با افیوژن، یا تورم و تجمع مایعات (افیوژن) در گوش میانی بدون عفونت باکتریایی یا ویروسی. درواقع این مورد زمانی رخ می دهد که تجمع مایعات پس از بهبود عفونت گوش همچنان ادامه پیدا می کند. همچنین ممکن است به دلیل برخی از اختلالات عملکردی یا انسداد غیر عفونی لوله های استاش رخ دهد.
• اوتیت میانی مزمن همراه با افیوژن هنگامی اتفاق می افتد که مایعات در گوش میانی باقی مانده و بدون عفونت باکتریایی یا ویروسی به بازگشت خود ادامه دهند که موجب می شود کودکان دوباره برای ابتلا به عفونت جدید گوش مستعد باشند علاوه بر این ممکن است بر شنوایی نیز تأثیر بگذارد.
• اوتیت میانی مزمن چرکی، یک عفونت گوش است که با درمان های معمول از بین نمی رود. این می تواند منجر به ایجاد سوراخ در پرده گوش شود.

عوارض احتمالی عفونت گوش

بیشتر عفونت های گوش عوارض طولانی مدت ایجاد نمی کنند. اما در صورتی که عفونت بارها تکرار شود می تواند منجر به عوارض جدی شود، برخی از عوارض آن به شرح زیر می باشد.

کاهش شنوایی دائمی

اختلال شنوایی و کم شنوایی خفیف با عفونت گوش ایجاد شده و این یک موضوع کاملاً شایع است که معمولاً پس از برطرف شدن عفونت بهبود می یابد و جای نگرانی ندارد. اما در صورتی که عفونت گوش به طور مکرر اتفاق بیفتد ممکن است منجر به کاهش شنوایی قابل توجهی شود. اگر آسیب دائمی در پرده گوش یا سایر ساختارهای گوش میانی وجود داشته باشد، ممکن است کاهش شنوایی به صورت دائمی رخ دهد.

تأخیر در گفتار یا رشد

اگر شنوایی در نوزادان و کودکان نوپا به طور موقت یا دائمی مختل شود، ممکن است در مهارت های گفتاری، اجتماعی و رشد دچار تأخیر شوند. گسترش عفونت های درمان نشده یا عفونت هایی که به درمان پاسخ خوبی نمی دهند، می توانند به بافت های مجاور سرایت کنند. عفونت ماستوئید (برآمدگی استخوانی پشت گوش) یکی از این عفونت های احتمالی است که می تواند منجر به آسیب به استخوان و تشکیل کیستهای چرکی شود. عفونت های جدی گوش میانی به ندرت به سایر بافت های جمجمه، از جمله مغز یا غشاهای اطراف مغز (مننژیت) گسترش می یابد.

پاره شدن پرده گوش

در برخی موارد عفونت ممکن است سبب پارگی پرده گوش شود که البته بیشتر پارگی های پرده گوش در طی 72 ساعت بهبود می یابند. دربرخی موارد نیز در صورت عدم ترمیم کامل، جراحی مورد نیاز خواهد بود.

فاکتور های خطر در عفونت گوش

عواملی که ممکن است خطر ابتلا به عفونت گوش را افزایش دهند شامل موارد زیر هستند:

• سن: کودکان بین 6 ماه تا 2 سال به دلیل اندازه و شکل لوله های استاش و همچنین در حال تکامل بودن سیستم ایمنی بدن آنها، بیشتر در معرض عفونت گوش هستند.
• مراقبت گروهی از کودکان
• شیر دادن به نوزاد: نوزادانی که با شیشه شیر می خورند، بیشتر از نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند دچار عفونت گوش می شوند.
• عوامل فصلی: عفونت گوش بیشتر در پاییز و زمستان دیده می شود.
• کیفیت پایین هوا: قرار گرفتن در معرض دود تنباکو یا آلودگی هوا در سطح بالا می تواند خطر عفونت گوش را افزایش دهد.
• شکاف کام: تفاوت در ساختار استخوان و عضلات در کودکانی که شکاف کام دارند، ممکن است تخلیه لوله استاش را دشوارتر کرده و منجر به عفونت شود.

راهکارهایی جهت جلوگیری از عفونت گوش

با رعایت نکات مربوط به بهداشت و سلامتی گوش می توان از ایجاد عفونت در آن جلوگیری کرد. رعایت بهداشت فردی و واکسیناسیون های لازم، بمنظور جلوگیری از ابتلا به سرماخوردگی و بیماری های مسری دیگر که ممکن است سبب ایجاد عفونت شوند ضروری است. اجتناب از دود سیگار، تغذیه کودک با شیر مادر، پرهیز از فرو کردن اجسام نوک تیز و آلوده در گوش، نیز از مواردی است که به سلامتی گوش کمک می کند.

منبع: https://bit.ly/2VI8bEk